Halloween party ideas 2015
Tweet Share Share Share Share Share

9:30 μ.μ.
Στις μυλόπετρες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των αδιεξόδων που αυτός φέρνει στο λαό συνθλίβονται οι εργαζόμενοι της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) και οι χιλιάδες αγρότες τευτλοπαραγωγοί, καθώς όποια εξέλιξη και να προκύψει στις διεργασίες που τρέχουν για το μέλλον της EBZ, μοναδικοί ωφελημένοι θα είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι και το τραπεζικό κεφάλαιο.
Μετά τη δραστική συρρίκνωση της παραγωγής και το κλείσιμο εργοστασίων τα προηγούμενα χρόνια, τα οποία επιβλήθηκαν από τη στρατηγική των κυβερνήσεων και της ΕΕ με στόχο τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κλάδου προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, τις επόμενες μέρες - με τις «ευλογίες» της σημερινής κυβέρνησης - αναμένεται να προχωρήσει και η διαδικασία πώλησης των δύο εργοστασίων της ΕΒΖ στη Σερβία (η διαγωνιστική διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη).
Το ενδεχόμενο να μπει οριστικά «λουκέτο» στην ΕΒΖ, παρουσιάζεται ως συνέπεια της πώλησης των δυο αυτών μονάδων στη Σερβία, οι οποίες εμφανίζονται να συντηρούν με τα κέρδη τους τη λειτουργία της επιχείρησης. Εναλλακτικά, συζητείται το ενδεχόμενο να προκριθεί η διαδικασία πώλησης όλου του ομίλου σε ξένα funds, που πρόσφατα εκδήλωσαν σχετικό ενδιαφέρον. Και σε αυτήν την περίπτωση, θα σηματοδοτηθούν αρνητικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους και τους τευτλοκαλλιεργητές, οι οποίοι θα κληθούν να «υπηρετήσουν» την κερδοφορία του όποιου καπιταλιστή επενδυτή.
Η πώληση των δύο κερδοφόρων εργοστασίων της ΕΒΖ στη Σερβία (με κέρδη 25 εκατ. ευρώ την τελευταία περίοδο και εκτίμηση για 30 εκατ. ευρώ την ερχόμενη) αποτελεί προϋπόθεση για τη χρηματοδότησή της από την Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία έχουν περιέλθει τα χρέη της ΕΒΖ (υπολογίζονται σε 160 εκατ. ευρώ), μετά την εξαγορά της Αγροτικής Τράπεζας (ΑΤΕ). Στην Τράπεζα Πειραιώς έχουν μεταβιβαστεί επίσης όλα τα μη παραγωγικά περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας (πρώην εργοστάσια Λάρισας και Ξάνθης, ακίνητα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα), ενώ είναι επίσης υποθηκευμένα και τα τρία εργοστάσια στην Ελλάδα (Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες, Ορεστιάδα).
Η Τράπεζα Πειραιώς υπολόγιζε να εισπράξει από την πώληση των εργοστασίων στη Σερβία 25 εκατ. ευρώ και άλλα τόσα από την πώληση των μη παραγωγικών ακινήτων στην Ελλάδα (ήδη έχουν πουληθεί δύο ακίνητα στη Θεσσαλονίκη με υψηλότερο από το αρχικά εκτιμηθέν τίμημα). Αλλα 60 εκατ. ευρώ από το χρέος της ΕΒΖ θα μετατρέπονταν σε 10ετές ομολογιακό δάνειο, το οποίο με την εξόφλησή του υποτίθεται θα οδηγούσε στη διαγραφή των 40 εκατ. ευρώ που υπολείπονταν.
Στο πλαίσιο της διαγωνιστικής διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο όμιλος «ΜΚ» του Σέρβου επιχειρηματία Μ. Κόστιτς προσφέρει βελτιωμένη προσφορά 60 εκατ. ευρώ για τα δύο ζαχαρουργεία στη Σερβία. Κύριος μέτοχος (51%) της σερβικής εταιρείας είναι η αυστριακή «Agrana», της οποίας κύριος μέτοχος (51%) είναι η γερμανική «Sudzucker».
Αυτό που έχει ωστόσο σημασία να υπογραμμιστεί είναι ότι σε κάθε περίπτωση το σύνολο του τιμήματος θα εισπραχθεί από την Τράπεζα Πειραιώς, που πιέζει για την πώληση, στο πλαίσιο των προσπαθειών των τραπεζών να ξεφορτωθούν «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια. Τίποτα δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες των εργαζόμενων και των τευτλοπαραγωγών, ούτε πρόκειται βέβαια να εκσυγχρονιστεί ο πεπαλαιωμένος μηχανολογικός εξοπλισμός.
Πορεία συρρίκνωσης από τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ
Στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ για τη συγκέντρωση της παραγωγής στα «χέρια» λίγων μονοπωλιακών ομίλων μπήκε σε τροχιά συρρίκνωσης η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, μια βιομηχανία στρατηγικής σημασίας, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις διατροφικές ανάγκες του λαού, αλλά και την ανάπτυξη της τευτλοκαλλιέργειας, συνολικά της αγροτικής οικονομίας της χώρας.
Η ΕΒΖ παράγει ένα προϊόν που καταναλώνεται άμεσα από κάθε σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (ζαχαροπλαστική, αναψυκτικά κ.α.), παράγει χρήσιμα παραπροϊόντα (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο κ.ά.), εξασφαλίζει θέσεις εργασίας.
Μια ενδεικτική εικόνα των παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η καλλιέργεια και μεταποίηση των ζαχαρότευτλων στην Ελλάδα, δίνουν τα στοιχεία από τη δεκαετία του 1990, όταν η ΕΒΖ συγκαταλεγόταν στις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζάχαρης στην Ευρώπη, με πέντε εργοστάσια, σε Λάρισα, Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες, Ξάνθη και Ορεστιάδα, με δυνατότητα παραγωγής 350.000 τόνων ζάχαρης το χρόνο. Επεξεργαζόταν τα προϊόντα από 460.000 στρέμματα ζαχαρότευτλων και η παραγωγή κάλυπτε επαρκώς τις ανάγκες της χώρας σε ζάχαρη, οι οποίες υπολογίζονταν τότε σε 320.000 τόνους το χρόνο αλλά και σε διάφορα παραπροϊόντα. Παράλληλα, μπορούσε να κάνει και εξαγωγές.
Στα εργοστάσιά της απασχολούνταν χιλιάδες εργαζόμενοι (περίπου 1.300 μόνιμοι και πολλαπλάσιοι εποχιακοί), ενώ στον κλάδο δούλευαν πολλοί μικροεπαγγελματίες, μεταφορείς και τευτλοεξαγωγείς (ιδιοκτήτες μηχανημάτων εξαγωγής των τεύτλων από το χώμα στα χωράφια).
Από το 1997, η ΕΕ, στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, άρχισε να επιβάλλει πλαφόν και να προωθεί μέτρα, με στόχο τη μείωση της παραγωγής ζάχαρης στη χώρα, επομένως και της τευτλοκαλλιέργειας. Μέχρι το 2005, η ποσόστωση που επέβαλλε η ΕΕ για την Ελλάδα ήταν 318.000 τόνοι. Από το 2005 - 2006, με την αναθεώρηση της ΚΑΠ, κυβερνήσεις και ΕΕ επέβαλαν τη δραστική μείωση της παραγωγής στο 50%, δηλαδή στους 160.000 τόνους το χρόνο.
Το 2006 η ΕΒΖ έκλεισε τα εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη, ενώ ακολούθησε πολιτική εξευτελιστικών τιμών για τους αγρότες και επιδοτήσεων για την εγκατάλειψη της καλλιέργειας, προκειμένου να βαθύνει η συγκέντρωση.
Σήμερα, απέμειναν τα εργοστάσια σε Πλατύ Ημαθίας (δυναμικότητας 115.000 τόνων), Ορεστιάδα (δυναμικότητας 65 - 70.000 τόνων) και Σερρών (δυναμικότητας 55 - 60.000 τόνων). Συνολικά στην ΕΒΖ απέμειναν 215 μόνιμοι εργαζόμενοι (85 στο Πλατύ Ημαθίας, 55 στις Σέρρες, 41 στην Ορεστιάδα, 10 στις αποθήκες και το συσκευαστήριο της Λάρισας και άλλοι 24 στην κεντρική διοίκηση), στους οποίους, με βάση την περσινή ΣΣΕ τριετούς διάρκειας, έχουν επιβληθεί μειώσεις 15% κατά μέσο όρο. Επιπλέον, φέτος, αναμένεται να προσληφθούν συνολικά 600 εποχιακοί εργαζόμενοι με συμβάσεις διάρκειας από 1 έως και 7 μήνες και με μισθούς - ψίχουλα.
Παλιότερα περισσότεροι από 20.000 αγρότες εξασφάλιζαν εισόδημα από την τευτλοκαλλιέργεια, η οποία συρρικνώθηκε στα 64.000 στρέμματα φέτος, με τους τευτλοκαλλιεργητές να έχουν επίσης μειωθεί δραματικά περίπου στους 3.000. Παρά το γεγονός ότι με τη συνδεδεμένη επιδότηση που λαμβάνουν η τευτλοκαλλιέργεια έγινε και πάλι «ελκυστική» προσωρινά, οι αγρότες δεν «επιστρέφουν», κυρίως λόγω των καθυστερήσεων στην εξόφληση της παραγωγής τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το Μάρτη του 2017 εξοφλήθηκαν για την παραγωγή που παρέδωσαν το 2016.
Σήμερα, ακόμα και από αυτήν την ποσόστωση των 160.000 τόνων, παράγονται στην Ελλάδα μόνο 45.000 τόνοι. Οι υπόλοιποι που υπολείπονται, είτε παράγονται φασόν για λογαριασμό της ΕΒΖ σε ευρωπαϊκά εργοστάσια είτε εισάγονται από τις θυγατρικές στη Σερβία ή από άλλους διεθνείς μονοπωλιακούς ομίλους.
Δίνουν τη χαριστική βολή για να ωφεληθούν τα μεγάλα μονοπώλια
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δίνοντας ουσιαστικά τη χαριστική βολή στην ΕΒΖ, με την ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας και το διαχωρισμό της σε «καλή» και «κακή», πέρασαν την ΕΒΖ στην «κακή» ΑΤΕ, ενώ τα δάνειά της τα ανέλαβε η Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία παραδόθηκε η «καλή» ΑΤΕ. Από τη στιγμή που η «κακή» ΑΤΕ τέθηκε σε διαδικασία εκκαθάρισης, η ΕΒΖ βρίσκεται στα χέρια του εκκαθαριστή με σκοπό να εκποιηθεί.
Την ίδια ακριβώς πολιτική ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βέβαια ως αντιπολίτευση είχε σηκώσει «μπαϊράκι» για το θέμα της πώλησης της ΑΤΕ, καταγγέλλοντάς την ως σκάνδαλο. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού είναι στοχοπροσηλωμένη στην πολιτική της ΕΕ, που στο πλαίσιο της ΚΑΠ οδήγησε σε συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, κλείσιμο των εργοστασίων και απολύσεις εργαζομένων.
Τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και οι προκάτοχοί της υπηρετούν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο οποίος καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις ανεξάρτητα από το αν αυτές καλύπτουν ή όχι λαϊκές ανάγκες, ανεξάρτητα από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Ετσι, ενώ θα μπορούσε να αναπτυχθεί η Βιομηχανία Ζάχαρης και να καλύπτει τις ανάγκες του λαού (και ενώ από τον Οκτώβρη του 2017 καταργούνται οι ποσοστώσεις στην παραγωγή ζάχαρης), η παραγωγή και η μεταποίηση ζαχαρότευτλων «θυσιάζεται» για την κερδοφορία των μονοπωλιακών και των τραπεζικών ομίλων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη ζάχαρη το μερίδιο αγοράς στην ΕΕ μοιράζεται σε μεγάλους ομίλους, που έχουν εργοστάσια σε πολλές χώρες. Η Γερμανία έχει περίπου το 46%, ακολουθεί η Γαλλία με 18% και η Βρετανία με 11%, ενώ αναπτύσσεται και η Πολωνία με γερμανικά κεφάλαια, με τη «Sudzucker» να αποτελεί τον έναν από τους δύο μεγάλους γερμανικούς ομίλους.
Ταυτόχρονα, στη χώρα μας γίνονται μαζικές εισαγωγές κακής ποιότητας ζάχαρης, με το λαό να πληρώνει ακριβά το προϊόν στην αγορά, ενώ αντίθετα οι μεγαλέμποροι μεγαλοεισαγωγείς θησαυρίζουν.
Αναγκαίος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης
Οι εξελίξεις στην ΕΒΖ αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα και τη σαπίλα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που οδηγεί σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, υπονομεύει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και αυξάνει την ανεργία.
Το ΚΚΕ έχει προτείνει άμεσα μέτρα για την επιβίωση της ΕΒΖ, όπως είναι να διαγραφούν οι τόκοι των τραπεζών, να παγώσουν οι πληρωμές των δανείων, να «κουρευτούν» τα δάνεια, να αξιοποιηθούν κονδύλια του ΕΣΠΑ για την ενίσχυση της ΕΒΖ. Τα μέτρα αυτά αποτελούν άμεσους στόχους σωτηρίας, για το σήμερα.
Η πάλη όμως για την επιβίωση των εργοστασίων και της τευτλοκαλλιέργειας πρέπει να δένεται με την πάλη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας άλλης ανάπτυξης του κλάδου, στο πλαίσιο του δρόμου ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο τους εργαζόμενους και το λαό.
Για την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της παραγωγής στον τομέα της ζάχαρης που τώρα χάνονται (μείωση τευτλοκαλλιέργειας, απώλεια τεχνογνωσίας κ.λπ.), όπως και συνολικά για την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας προς όφελος του λαού, είναι αναγκαία η πάλη ενάντια στις δεσμεύσεις της ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο και την πολιτική για τη διασφάλιση των κερδών του. Είναι αναγκαία η πάλη για μια άλλη εξουσία, όπου τα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και η οργάνωση της οικονομίας θα γίνεται με κεντρικό σχεδιασμό και με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για μια οικονομία, η οποία, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων αγροτών και με καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες, θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας. Θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους, ικανοποιητικό εισόδημα στους αγρότες, επάρκεια φτηνών, υγιεινών τροφίμων για τη διατροφή του λαού μας και πρώτες ύλες για τη μεταποιητική βιομηχανία.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση έχουν κάθε συμφέρον να δυναμώσουν τον αγώνα και την κοινωνική συμμαχία τους οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ.
Διαβάστε περισσότερα »
Tweet Share Share Share Share Share

8:39 μ.μ.
Στον... αστερισμό του αντικομμουνισμού κινήθηκαν αστικά κόμματα και επιτελεία τη βδομάδα που πέρασε, φανερώνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Αλλωστε, όπως επισήμανε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που φάνηκε να ανάβει ξανά το αντικομμουνιστικό φιτίλι, με αφορμή τη μη εκπροσώπηση της Ελλάδας στις ανιστόρητες φιέστες της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ, όλος ο οχετός που εξαπολύεται, μόνο ανησυχία πρέπει να προξενεί στους εργαζόμενους, αφού, ιστορικά, πάντα ο αντικομμουνισμός συνόδευε την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του.
Τώρα, που φαίνεται προσωρινά πάλι να κατακάθεται ο κουρνιαχτός, είναι ευκαιρία να προβληματιστούν βαθύτερα οι εργαζόμενοι και ο λαός: Πρόκειται για μια αντιπαράθεση έξω από την «καθημερινότητά» τους; Αφορά μήπως αυτή η διαπάλη μόνο κάποιους «ειδικούς», κάποιες ιστορικές - επιστημονικές σχολές, όπως διατείνονται διάφοροι δημοσιολόγοι;
Αφορά μόνο μερικές «γραφικές» φιγούρες της πολιτικής ζωής, ορκισμένους αντικομμουνιστές; Είναι μήπως όλη αυτή η αντιπαράθεση απλά κάποια «απόνερα» του μακρινού παρελθόντος, που δεν αφορούν το σήμερα και το αύριο του λαού μας;
Η ίδια η πραγματικότητα δεν επιτρέπει τέτοιες ή παρόμοιες προσεγγίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ιδεολογική προμετωπίδα της ΕΕ βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια η προσπάθεια εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού, με πακτωλό κονδυλίων να κατευθύνεται σε κάθε λογής ινστιτούτα, πανεπιστήμια, ΜΚΟ κ.λπ. για την αναθεώρηση της Ιστορίας, κατά παραγγελία των ιμπεριαλιστών.
Μάλιστα, στο αντικομμουνιστικό συνέδριο που οργάνωσε στο Ταλίν η εσθονική προεδρία της ΕΕ, την περασμένη Τετάρτη, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφτασαν στο σημείο να ταυτίσουν το «Κεφάλαιο» του Μαρξ με το ναζιστικό μανιφέστο του Χίτλερ, «Ο Αγών μου»!
Ο λαός έχει πλούσια πείρα για να καταλάβει ότι η ΕΕ, τα αστικά κράτη που τη συγκροτούν, ποτέ δεν θα κατασπαταλούσαν τόσα κονδύλια και δεν θα αναζητούσαν με τέτοια μανία «δεξαμενές σκέψης» και πανεπιστημιακά ιδρύματα που να φέρνουν σε πέρας αυτήν την αποστολή, αν αφορούσε το μακρινό χτες. Αν ήταν έξω από το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης.
Κάλπικα δίπολα και διαχωρισμοί
Βεβαίως, δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η μη εκπροσώπηση της Ελλάδας στη φετινή αντικομμουνιστική φιέστα (ενώ πέρσι στη Σλοβακία συμμετείχε κανονικά, με αντιπροσωπεία διπλωματών) αξιοποιήθηκε πολλαπλώς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για να χαράξουν άλλη μια κάλπικη διαχωριστική γραμμή και να προκαλέσουν σύγχυση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία να παραστήσει την «προοδευτική» δύναμη, για να ξεπλυθεί από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει. Από την άλλη, η ΝΔ τόσο με τον αντικομμουνισμό των σπηλαίων που εξαπέλυσε, όσο και με την κριτική της στην κυβέρνηση για «υπόθαλψη του σταλινισμού», την παρουσίασε σαν κάτι που δεν είναι.
Επομένως, μ' έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια: Και το «δίπολο» αναθερμάνθηκε για να αποπροσανατολίσει, και ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός δέχθηκε λάσπη με το τσουβάλι και κατασυκοφαντήθηκε από ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, που τον ταύτισαν με τη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζει σήμερα ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κρύβουν ότι, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ψήφισαν το 3ο μνημόνιο. Οτι η αντιλαϊκή τους πολιτική έχει συνέχεια και ότι σήμερα διαγκωνίζονται μπροστά στο κεφάλαιο για το ποιος μπορεί καλύτερα να τσακίσει το λαό, επιδεικνύοντας ο καθένας τα «όπλα» του: Την πυγμή στην υπεράσπιση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής η ΝΔ, την ικανότητα να χειραγωγεί και να ενσωματώνει λαϊκές αντιδράσεις ο ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας «αριστερή» φρασεολογία και χαράσσοντας με κάθε ευκαιρία κάλπικα δίπολα και διαχωριστικές γραμμές.
Κρύβουν ότι είναι κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ, που αντικειμενικά βρίσκονται απέναντι στο λαό, στα δικαιώματα και στις σύγχρονες ανάγκες του, υπηρετώντας ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι.
Προπαγάνδα με συγκεκριμένο στόχο
Ο καπιταλισμός και οι απολογητές του έχουν κάθε λόγο να φοβούνται και να συκοφαντούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τα διδάγματα και τις κατακτήσεις του, επειδή, και τότε και τώρα, η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είναι η μοναδική διέξοδος για να πάψουν η άγρια εκμετάλλευση και οι πόλεμοι, να εξαλειφθούν οι κρίσεις, η φτώχεια και η προσφυγιά, να οργανωθεί η οικονομία και να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Αυτή είναι η πιο σοβαρή πλευρά του αντικομμουνισμού, της βρώμικης επίθεσης στο σοσιαλισμό, είτε γίνεται με χυδαίο τρόπο, φτάνοντας να ξεπλένει ακόμα και το φασισμό - ναζισμό, είτε γίνεται ύπουλα και «ραφιναρισμένα».
Η «σταλινολογία», τα ψέματα και η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχουν συγκεκριμένο στόχο: Να δυσφημίσουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να πείσουν ειδικά τη νέα γενιά, που δεν ξέρει για τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ότι δεν έχει καμιά διέξοδο από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μύχιος πόθος όλων όσοι επιτίθενται στο σοσιαλισμό, με οποιαδήποτε αφορμή και δικαιολογία, είναι να μην ξεφύγει ο λαός από το μαντρί της πλουτοκρατίας. Να μην ξεκολλήσει από τη λάσπη, όπου το έριξε η παλινόρθωση του καπιταλισμού, το όραμα της πάλης για την ανατροπή του.
Γνωρίζουν καλά τα αστικά επιτελεία ότι η υποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος δεν είναι ανεπίστρεπτη και ότι οι εργαζόμενοι δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Ξέρουν ότι η αναζωογόνηση του οράματος για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η προσδοκία και ο στόχος να υπάρξει κάτι ριζικά διαφορετικό από αυτό το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε σήμερα, μπορούν να δώσουν πολλαπλάσια ώθηση στην οργάνωση της πάλης, για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, στην αναμέτρηση με το κεφάλαιο, την πολιτική και τα κόμματά του, δημιουργούν προϋποθέσεις, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, να δοθεί νικηφόρα η μάχη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν είναι μονόδρομος
Ξέρουν καλά ότι για να μπορούν να διαχειρίζονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση που γεννάει η αντιλαϊκή τους πολιτική, είναι αναγκαίο να πιστέψει ο λαός ότι η βαρβαρότητα που ζει είναι μονόδρομος. Οτι είναι μάταιη η πάλη για την απαλλαγή από την εξουσία των μονοπωλίων και τον στενό κορσέ του καπιταλισμού. Οτι ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και απέτυχε, οδήγησε σε «ολοκληρωτισμούς» και εγκλήματα. Οτι το ζητούμενο είναι η πιο «δίκαιη» τάχα διαχείριση του καπιταλισμού και όχι, βέβαια, η ανατροπή του.
Γι' αυτό η ΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αντίθετα επικροτεί τη βία κατά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ανέχεται αστικές κυβερνήσεις δηλωμένων, ορκισμένων αντικομμουνιστών, ακροδεξιών και άλλων αντιδραστικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου, από την Ουκρανία μέχρι τις χώρες της Βαλτικής.
Γι' αυτό στην πρώτη γραμμή της πολεμικής που εξαπολύουν οι εγχώριοι απολογητές του καπιταλισμού, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, βρίσκεται σταθερά η θέση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, παρά μόνο ανατρέπεται και ότι προϋπόθεση γι' αυτό είναι οργανωμένος ο λαός να πάρει την εξουσία από το κεφάλαιο. Οτι δεν υπάρχει καμιά ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα σ' αυτήν των καπιταλιστών και την αντίστοιχη των εργατών.
Με αυτό το πρίσμα χρειάζεται να δει ο λαός και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν όλοι αυτοί ενάντια στο ΚΚΕ, ακόμα και σε περιόδους που ο χυδαίος αντικομμουνισμός είναι σε ύφεση.
Ο λαός να χαράξει το δικό του δρόμο
Ο λαός έχει μεγάλη πείρα. Εχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από την εκδήλωση της αντεπανάστασης και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Μπορεί πλέον πιο καθαρά να δει τις συνέπειες που είχε η παλινόρθωση του καπιταλισμού για τους λαούς των χωρών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, αλλά και συνολικά για τους λαούς όλου του κόσμου.
Η ανατροπή του σοσιαλισμού έκανε σφοδρότερη την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κι αυτό το ζει σήμερα στο πετσί του ο λαός. Τώρα μπορεί καλύτερα να καταλάβει ότι ο «αέρας της ελευθερίας» που έπνευσε τάχα ξανά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως έλεγαν τότε οι απολογητές του καπιταλισμού, ήταν τοξικός για τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και προπάντων τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σ' αυτές τις χώρες και παντού.

Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο πρώτο δικό της κράτος, στην ΕΣΣΔ, η ικανοποίηση σύνθετων λαϊκών αναγκών, που στον καπιταλισμό είναι αδύνατον να συμβεί, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Προπάντων, η πρώτη απόπειρα να περάσει η ανθρωπότητα «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας», που εγκαινίασε η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, τα 100χρονα της οποίας τιμάμε φέτος, έδειξε ότι οι καπιταλιστές δεν είναι ανίκητοι, ότι η εξουσία τους δεν είναι άπαρτη, αιώνια. Ο δρόμος χαράχτηκε και αυτό είναι που τους στοιχειώνει...
Διαβάστε περισσότερα »
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ © 2016. All Rights Reserved.
Powered By Blogger
Από το Blogger.